هیچ هنری را ندیدم که باندازهء شعر و وموسیقی بتواند در به تصویر کشیدن عشق موفق باشد.
هنرهای دیگر یا تصویری سطحی ، آنی و زودگذر از عشق به نمایش گذاشته اند و یا دچار ابتذال شده اند. و هرجا که درمانده اند و خواسته اند عشق را به درستی نشان دهند به موسیقی پناه برده اند!!!
شعر و موسیقی ایران همیشه با هم بوده اند و بمانند دو یار دلداده به زیبایی عشق را به تصویر کشیده اند. من عشق را فقط در این دو هنر یافته ام!
البته این نه به آن معنی است که هنرهای دیگر ارزشی ندارند و من از آنها لذت نمی برم. نه! دیگر هنرها نیز مرا به ذوق می آورند و همیشه از آنها لذت می برم و به آنها احساس نیاز می کنم. ولی بنا به احساسی که دارم موسیقی را آنچنان متعالی و عمیق یافته ام و آنچنان نشاط و شوری از آن به من دست می دهد که به قولی ناخورده می مست می شوم!!!
زمانی که ناز صدای شجریان دلم را از کف می برد و زمانی که عشوهء تار و کمانچه بر هم مرا در خود به رقص وادار می کند و زمانی که به آواز دفی دلم به لرزه در می آید و زمانی که ناخنم را بر سیمهای سه تار می زنم گویی لیلی را در بر خود دارم و او را بوسه باران می کنم!!!
خداوند موسیقی را آفرید که عاشقانی را که در بیان و توصیف عشق درمانده اند را یاری کند تا عشق را به روشن ترین زبان به تصویر بکشند وگرنه کلام و سخن وحتی شعر نیز هرگز نمی تواند بمانند موسیقی عشق را بیان کند و البته هیشه همراه دل شکسته ، ساز شکسته ای هم بوده است!
همیشه فریاد زده ام که شعر و موسیقی این سرزمین برای اینکه من به ایرانی بودنم ببالم کافی است ، ولی چه تنگناهایی را بر این دو بال عشق تحمیل کرده اند و چه هنر بمزدانی که این تنگناها را پذیرفته اند و دم نمی زنند.
هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز
نقشش به حرام است ار صورتگر چین باشد!!!

نوشته های دیگران()

بوف کور
[عناوین آرشیوشده]