دانیال پرایم ::
چهارشنبه 84/11/26 ساعت 1:18 صبح
کاش من نقاش بودم تا می توانستم غمهایم را جای تابلو قاب کنم... نمی فروختم...می سوزاندم...
اما هم اکنون شب است و من باز هم می نویسم ...
کسی امشب دلش می خواهد "جایی"پیدا کند!
کسی امشب دلش می خواهد بلند بلند گریه کند و خوابش ببردو 10 روزه بعد بیاید...
کسی دلش می خواهد سیگار را با دودهایش بکشد..
کسی دلش می خواهد آه هایش را به دودهای سیگار وصل کند و بفرستد به همان ناکجای مسخره!
کسی امشب دلش می خواهد خدا را پایین تر بیاورد!
کسی امشب دلش می خواهد آخرین بار را یک باره دیگر بشنود...
کسی امشب دلش می خواهد تا صبح برای کسی,کاشکی هایش را دوره کند!...
کسی امشب می خواهد همه ی از "او"به یاد مانده ها را لمس کند و به خودش برگرداند...
کسی امشب دلش می خواهد یک پاک کن دسته راستش بگیرد و تمام جوهر های وجودش را حذف کند ...
کسی امشب دلش می خواهد تا صبح یکی فقط جوابه یکی از "چرا های"دیدگانش را بدهد...
کسی امشب دلشمی خواهد طاق باز با ماه گریه کند...
کسی دلش می خواهد امشب همه ی با هم بوده ها را له کند!...
کسی امشب دلش می خواهد,زود تر همه ی نرسیده ها اتقاقش را بیفتد...
کسی امشب دلش می خواهد ,"بر عکس "شود...
کسی امشب دلش می خواهد یک سرم همه ی فراموشی ها را به تنش,فکر و ذهنش اضافه کند!...
کسی امشب هزار بار از خودش می پرسد؟:"راستی؟تا حالا اصلا دوستم نداشتی؟...
کسی امشب دلش می خواهد, همان آهنگ را تا همیشه گوش دهد...
کسی دلش می خواهد...همه تا ابد خواب تر بمانند...
کسی دلش می خواهد میله های بافتنی را دستش گیرد و آرام روی زمین بکشد که:خواب در چشم ترم میشکند!...
نوشته های دیگران()